เรื่องราวของ Single Bowl

ผมเริ่มศึกษา Singing Bowl จากคำแนะนำของเพื่อนชาวเนปาล ซึ่งเขาเล่าให้ผมฟังว่า ขันทิเบตหรือ Singing Bowl นั้นถูกนำเข้ามาทำพิธีพรมน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ ในวิหารพระศากยมุนี แห่งวัดทองคำ เมืองปาตัน ประเทศเนปาล ซึ่งเป็นวัดที่มีความศักดิ์สิทธิ์มาก และเป็นวัดแห่งศากยะวงศ์ ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่เรารู้จักกันในปัจจุบัน

แรกเริ่มเดิมทีขันทิเบต เกิดการใช้งานอย่างแพร่หลายในแถบเทือกเขาหิมาลัยช่วงศตวรรษที่12 เพื่อประกอบพิธีตามความเชื่อลัทธิบอนซึ่งเป็นชนพื้นเมืองแถบทิเบต วิธีการผลิตขันแบบดั้งเดิมนั้น เริ่มจากการหลอมเอาโลหะมีค่า 7 ชนิด ซึ่งเชื่อมโยงกับหลักดาราศาสตร์ ประกอบไปด้วย ตะกั่ว (ดาวเสาร์), ดีบุก (ดาวพฤหัส), เหล็ก (ดาวอังคาร), ทองแดง (ดาวศุกร์), ปรอท (ดาวพุธ), เงิน (ดวงจันทร์) และ ทองคำ (ดวงอาทิตย์) ทำให้ตัวขันนั้นมีสีออกทอง ดูงดงามตา

เมื่อได้โลหะผสมทั้ง 7 ชนิดหลอมออกมาแล้ว ช่างผู้ผลิตขันทิเบตก็จะนำค้อนมาทุบก้อนโลหะนี้ซ้ำๆจนกลายเป็นแผ่นโลหะที่บางลง พอที่จะตีขึ้นรูปทรงขันได้ การสร้างขันทิเบตแต่ละใบ อาศัยทั้งเวลา และ ความพากเพียรอย่างมากเพื่อสร้างขันที่สมบูรณ์แบบ ได้รูปทรงที่สวยงาม และ เมื่อใช้ไม้ตีไปที่ขันก็จะต้องเกิดคลื่นเสียงที่กังวาล และ สม่ำเสมอเพื่อให้คลื่นสมองนั้นเกิดความผ่อนคลาย ช่วยจิตของเราให้เกิดสมาธิได้ง่ายมากขึ้น

คลื่นเสียงที่เกิดจากขันทิเบตยังสัมพันธ์กับจักระต่างๆในร่างกายด้วย เฉกเช่นเดียวกับตัวโน๊ตที่มี 7 ตัวในทฤษฎีดนตรี ทำให้ในยุคปัจจุบันมีการนำเอาขันทิเบตมาบรรเลงเป็นบทเพลง เพื่อช่วยให้ผู้ฟังเกิดความผ่อนคลาย สบายใจ จิตเกิดสมาธิได้ง่ายมากขึ้น ขณะที่คลื่นสั่นสะเทือน (Vibration) ก็สามารถเดินทางผ่านร่างกายของเราที่ประกอบไปด้วยของเหลวภายในเซลล์ ส่งผลให้ร่างกายได้สัมผัสกับพลังงานจากขันได้โดยตรงด้วย

การฝึกสมาธิด้วยขันทิเบต จึงเป็นหนึ่งในวิธีการที่ทำให้จิตใจเรา เข้าใกล้ความสงบ เกิดความสุขจากภายใน ด้วยเสียงดนตรีและ การสั่นสะเทือนจากขัน